Ο ένας κανόνας που μετανιώνω

Όταν κάθεσα να γράψω το ΑΝΔΡΑΓΑΘΗΜΑ, δεν είχα στο μυαλό μου κάποιον σαφή στόχο, όπως το να κάνω ένα απλό ή προσιτό σύστημα. Ωστόσο, όσα χρόνια ήδη παίζαμε, είχαμε ήδη δημιουργήσει μόνοι μας κάποιες απλουστεύσεις, όπως το σύστημα πρωτοβουλίας στη μάχη.

Το σύστημα μάχης στο ΑΝΔΡΑΓΑΘΗΜΑ ακολουθεί πολύ γνώριμη προσέγγιση. Το ζάρι για Πρωτοβουλία ρίχνεται μόνο στην αρχή της συμπλοκής. Κάθε παίκτης ενεργεί και παίρνει όλες του τις ενέργειες όταν έρθει η σειρά του, οπότε η δράση εκτυλίσσεται με έναν προβλέψιμο ρυθμό. Είναι ένα σύστημα που λειτουργεί, που είναι κατανοητό και που δεν δημιουργεί σύγχυση. Αλλά κάθε φορά που θυσιάζεις πολυπλοκότητα, χάνεις κάτι.

Το παλιότερο Dungeons & Dragons (πχ η 2η Έκδοση του AD&D, λέω τώρα, τελείως τυχαία) είχε κάτι πολύ διαφορετικό και πολύ ενδιαφέρον. Όλοι οι παίκτες δήλωναν ταυτόχρονα τις ενέργειές τους στην αρχή του γύρου. Μετά, έριχναν το ζάρι για Πρωτοβουλία, με έναν συντελεστή ανάλογα με την ενέργεια που έκαναν. Τέλος, αυτές οι ενέργειες επιλύονταν με σειρά ταχύτητας, δημιουργώντας ένα χάος που αντανακλούσε την πραγματική φύση της μάχης. Στον επόμενο γύρο, γινόταν το ίδιο ξανά.

Αυτό γέμιζε κάθε γύρο με τρομερή ενέργεια και έκανε τη μάχη να μοιάζει περισσότερο σαν να τρέχει σε πραγματικό χρόνο, παρά σαν turn-based.

Καθώς το γράφω, συνειδητοποιώ ότι δεν είχα άδικο για την πολυπλοκότητα. Το σύστημα αυτό απαιτεί ιδιαίτερη προσοχή από τον διαιτητή, περισσότερη οργάνωση, μεγαλύτερη εξοικείωση με τους κανόνες και πολύ περισσότερο χρόνο μέσα στη μάχη, στην αρχή κάθε γύρου. Αλλά αυτό που δεν υπολόγισα τότε ήταν η αξία αυτής της πολυπλοκότητας. Η ένταση που δημιουργεί όταν όλοι πρέπει να αποφασίσουν χωρίς να ξέρουν τι θα κάνουν οι άλλοι. Η αίσθηση του ρίσκου που συνοδεύει κάθε επιλογή, την ώρα που την κάνεις. Η ομορφιά του χάους που αντανακλά (στο ελάχιστο, είναι αλήθεια) την πραγματική ταχύτητα της σύγκρουσης.

Αυτό διδάσκει κάτι σημαντικό για τη διαδικασία της δημιουργίας. Κάθε επιλογή είναι ανταλλαγή, όπου κάτι κερδίζεις και κάτι χάνεις. Κοιτάμε να κερδίσουμε αυτό που θέλουμε και να χάσουμε αυτό που δεν χρειαζόμαστε, αλλά μπορεί να κάνουμε λάθη. Μερικές φορές, η πολυπλοκότητα που αποφεύγουμε για χάρη της απλότητας κρύβει μέσα της την ψυχή αυτού που προσπαθούμε να δημιουργήσουμε.

Κάθε δημιουργός έχει εκείνες τις στιγμές όπου αναρωτιέται "τι θα γινόταν αν". Για μένα, αυτή η στιγμή είναι συνδεδεμένη με την Πρωτοβουλία στη μάχη. Δεν λέω ότι το ΑΝΔΡΑΓΑΘΗΜΑ θα ήταν καλύτερο παιχνίδι με ταυτόχρονη πρωτοβουλία, αλλά θα ήταν σίγουρα διαφορετικό. Ίσως κάποια μέρα, σε μια μελλοντική έκδοση ή σε ένα νέο έργο, θα τολμήσω να δοκιμάσω αυτό που τώρα απέφυγα. Μέχρι τότε, το παράρτημα στο ΑΝΔΡΑΓΑΘΗΜΑ έχει μια εναλλακτική μέθοδο διαχείρισης της Πρωτοβουλίας, που αποτελεί μια πιο φιλική εκδοχή της ταυτόχρονης μάχης.