ΑΝΔΡΑΓΑΘΗΜΑ

Όταν κάθεσα να γράψω το ΑΝΔΡΑΓΑΘΗΜΑ, δεν είχα στο μυαλό μου κάποιον σαφή στόχο, όπως το να κάνω ένα απλό ή προσιτό σύστημα. Ωστόσο, όσα χρόνια ήδη παίζαμε, είχαμε ήδη δημιουργήσει μόνοι μας κάποιες απλουστεύσεις, όπως το σύστημα πρωτοβουλίας στη μάχη.

 Μου είπαν ότι είναι ο #1 πιο edgy κανόνας στο ΑΝΔΡΑΓΑΘΗΜΑ: Οι παίκτες ρίχνουν (σχεδόν) όλα τα ζάρια, δηλαδή οι ζαριές είναι "player facing". Ίσως το παρατήρησες ήδη και στο παράδειγμα μάχης , πριν από λίγες μέρες. Για να δούμε γιατί!

Είναι περίπου μεσάνυχτα και η απόλυτη ησυχία σπάει από μια ξαφνική βροντή. Ένα έντονο κίτρινο φως ανάβει και σβήνει, κάνοντας τον σκοτεινό πύργο να μοιάζει με φάρο, για μια στιγμή. Ο άρχοντας του κάστρου, ο μάγος Θεοδέριχος, δέχεται μια απρόσκλητη επίσκεψη από έναν παλιό γνωστό.

Πέντε ήρωες πέφτουν πάνω σε μια ομάδα άγριων Θηριανθρώπων, στο δάσος.

Στο Ανδραγάθημα, δεν ψάχνεις για παγίδες παθητικά, απλά ρίχνοντας ένα ζάρι.

Ενώ επιφανειακά παρόμοιο με άλλα επιτραπέζια παιχνίδια ρόλων, το Ανδραγάθημα ξεχωρίζει για τη φιλοσοφία του σε κρίσιμα σημεία. Μία από τις πιο ενδιαφέρουσες διαφοροποιήσεις του, είναι η απουσία των παραδοσιακών "skill checks" που συναντάμε σε άλλα παιχνίδια.

Στα επιτραπέζια παιχνίδια ρόλων, οι κανόνες είναι το πλαίσιο που επιτρέπει την αλληλεπίδραση των παικτών με τον κόσμο του παιχνιδιού και καθορίζει τις επιλογές τους. Παρ' όλα αυτά, δεν είναι όλοι οι κανόνες εξίσου επιτυχημένοι στη δημιουργία μιας ενδιαφέρουσας εμπειρίας. Πολλοί μηχανισμοί καταλήγουν να φαίνονται επουσιώδεις ή αδιάφοροι, κυρίως όταν δεν εμπεριέχουν ρίσκο. Ένα από τα πιο χαρακτηριστικά παραδείγματα είναι οι παγίδες. Αν οι παγίδες επιφέρουν μόνο ελαφριές συνέπειες, όπως ελάχιστη ζημιά, τότε δεν αποτελούν ουσιαστική απειλή. Αυτό μειώνει την ένταση του παιχνιδιού και καθιστά την παρουσία τους άσκοπη.

Μερικές σκέψεις για την εμπιστοσύνη μεταξύ διαιτητή και παικτών, με αφορμή κάποιες συμβουλές που βρήκα στο διαδίκτυο.