Εμπιστοσύνη διαιτητή-παικτών

Μερικές σκέψεις για την εμπιστοσύνη μεταξύ διαιτητή και παικτών, με αφορμή κάποιες συμβουλές που βρήκα στο διαδίκτυο.

Για όποιον βαριέται να το διαβάσει, ο Simon Carryer προτείνει να έχουν οι παίκτες γραμμένα σε ένα φύλλο χαρτί όσα πράγματα κάνουν κάθε φορά που "ψάχνουν" ένα δωμάτιο, μια πόρτα ή οτιδήποτε στον κόσμο του παιχνιδιού, έτσι ώστε να μην ξεχνούν να ελέγξουν την οροφή αλλά και να αποφεύγουν pointless bickering.

Με προβλημάτισε και το βρίσκω υπερβολικό. Δεν θα έπρεπε να χρειάζεται, αν υπάρχει στοιχειώδης εμπιστοσύνη μεταξύ του διαιτητή και των παικτών, και εφόσον δεν παίζεις σε κάποιο τουρνουά.

Ξεκινάμε από το ότι ο διαιτητής, τουλάχιστον αυτός ο οποίος θέλει να απολαμβάνει την εμπιστοσύνη των παικτών του, οφείλει να τους δίνει όλες τις πληροφορίες που θα έπρεπε να έχουν οι χαρακτήρες τους. Στο συγκεκριμένο παράδειγμα για την οροφή, εφόσον η οροφή μπορεί να διακριθεί καθαρά (π.χ. είναι αρκετά χαμηλά για να τη φωτίζουν οι δαυλοί), ο διαιτητής είναι υποχρεωμένος να τους πει τι βλέπουν εκεί, όπως ακριβώς και με το πάτωμα και με τους τοίχους.

Αυτό δεν σημαίνει πως πρέπει να τους πει κάθε λεπτομέρεια, τουλάχιστον όχι χωρίς να το "σκαλίσουν" περισσότερο. Το παιχνίδι δεν είναι οι ζαριές, αλλά η αλληλεπίδραση διαιτητή-παικτών και αυτή ακολουθεί μια συγκριμένη διαδικασία όπου οι πληροφορίες είναι "κρυμμένες" σε "επίπεδα". Για να πάρει ο παίκτης την πληροφορία που χρειάζεται, οπωσδήποτε πρέπει να ερευνήσει και να κάνει τις σωστές ερωτήσεις.

Αυτά όμως είναι στα παρακάτω "επίπεδα". Αν το πρώτο επίπεδο είναι η ντουλάπα, το δεύτερο επίπεδο το πτώμα μέσα της και το τρίτο επίπεδο το σημείωμα στην τσέπη του νεκρού, ο παίκτης πρέπει να ξέρει ότι υπάρχει η ντουλάπα για να το σκαλίσει περισσότερο. Ο διαιτητής απαγορεύεται να κρύβει πληροφορίες που είναι άμεσα εμφανείς με στόχο να αναφωνήσει "σου την έφερα! δεν είπες ότι ψάχνεις για ντουλάπες!". Αντίστοιχα, αν το πτώμα είναι κολλημένο με ιστούς στην οροφή και το φως είναι αρκετό, πώς θα το αποκρύψει ο διαιτητής; Ποιος άνθρωπος θα έμπαινε σε ένα σκοτεινό δωμάτιο και δεν θα έβλεπε το προφανές, ακόμη και αν έπρεπε να κοιτάξει προς τα πάνω;

Πέρα από το να χτίζει εμπιστοσύνη, αυτό κάνει και το παιχνίδι ταχύτερο. Οι παίκτες δεν χρειάζεται να απαριθμούν πού ακριβώς κοιτάνε κάθε φορά που ανοίγουν μια πόρτα και δεν χρειάζεται να ανατρέχουν σε σκονάκια για να μην ξεχάσουν κάτι. Μάλιστα αυτό μπορεί να είναι ιδιαίτερο σημαντικό σε διαδικτυακά παιχνίδια μέσω μηνυμάτων (όπου εκ των πραγμάτων ίσως υπάρχει λιγότερη εμπιστοσύνη έτσι κι αλλιώς).

Αν είσαι διαιτητής, να θυμάσαι ότι το παιχνίδι είναι το μπρος-πίσω, η συζήτηση που γίνεται όταν οι παίκτες σε ρωτάνε για να μάθουν περισσότερα και να κάνουν νέες δράσεις. Σε κάθε σκηνή, τα προφανή στοιχεία είναι τα ελάχιστα που χρειάζονται οι παίκτες για να μπορούν να παίξουν! Μην τα κρατάς για τον εαυτό σου.