Δεν μου αρέσουν τα μαγικά ραβδάκια

Αναφέρομαι φυσικά στα κλασικά wands του Dungeons & Dragons, που είναι μαζί μας από την πρώτη έκδοση του παιχνιδιού. Πλέον έχουν αλλάξει αρκετά ώστε να είναι αγνώριστα, αλλά η αρχική εκδοχή ήταν ραβδάκια που περιείχαν περιορισμένο αριθμό από χρήσεις για ένα συγκεκριμένο ξόρκι (ανάλογα με το ραβδάκι).

Το πρώτο πρόβλημα ήταν πως η βασική τους χρησιμότητα ήταν το να σπάνε τον περιορισμό των μάγων για το πόσα ξόρκια μπορούν να εκτελούν ανά ημέρα. Τα ραβδάκια ήταν πολύ περιζήτητα. Αν είχες ένα ραβδάκι, αποκτούσες και ευελιξία, καθώς μπορούσες να κρατάς τα δικά σου ξόρκια για άλλες χρήσεις, αλλά και πιο ισχυρός σε απόλυτο βαθμό, γιατί μπορούσες να χρησιμοποιείς το ραβδάκι πολλές φορές τη μέρα, μέχρι να τελειώσει. Αν δεν είχες χρήσιμο ραβδάκι, ήσουν αρκετά μίζερος και συγκρατημένος με τα ξόρκια. Αυτό τα έκανε περιζήτητα.

Αυτό οδηγεί στο δεύτερο πρόβλημα, κάτι που μοιράζονται με πολλά άλλα μαγικά αντικείμενα, το "δεν είσαι εσύ, είναι τα μαγικά σου αντικείμενα!". Όταν τόση πολλή από τη χρησιμότητα και τη δύναμη του μάγου βρίσκεται στο ραβδάκι, ξαφνικά η αντίληψη του χαρακτήρα παύει να σχετίζεται με έναν γνώστη και χρήση μαγείας, και αντικαθίσταται από έναν απλό... χρήστη ραβδιών. Η δική σου δύναμη είναι δευτερεύουσα, μετά από αυτό που κουβαλάς στην τσέπη.

Το οποίο με τη σειρά του πολλαπλασιάζεται από το τρίτο πρόβλημα, στο ότι τα ραβδάκια δεν υποστηρίζουν τη φαντασία του κόσμου του παιχνιδιού και δεν υποστηρίζονται από αυτήν. Το ραβδάκι, με τον περιορισμένο αριθμό βολών, κάνει τον χρήστη να μοιάζι περισσότερο με πιστολέρο, παρά με... μάγο. Ο μάγος ως χαρακτήρας είναι πρωτογενής, αρχέγονη έννοια στο είδος της μεσαιωνικής φαντασίας, είτε είναι ο Μέρλιν, ο Γκάνταλφ, ή ένας οποιοσδήποτε διαβολικός νεκρομάντης της Υβοριανής Εποχής. Κανένας τους δεν χρησιμοποιεί ραβδάκια.

Έτσι οι μάγοι στο Dungeons & Dragons κάνανε πίου πίου με τα ραβδάκια. Ευτυχώς οι μάγοι στο ΑΝΔΡΑΓΑΘΗΜΑ δεν τα χρειάζονται!