Μια ιστορία για τον αετό

"Ακούστε, παιδιά μου, μια ιστορία παλιά, που οι σοφοί των καιρών αφηγούνταν για τον αετό, τον βασιλιά των ουρανών. Έλεγαν πως τούτο το πουλί, το δυνατό και περήφανο, ζει μια ζωή που αγγίζει τα 40 χρόνια, γεμάτη μεγαλοπρέπεια και ελευθερία. Μα σαν περάσουν τα χρόνια, το ράμφος του γίνεται στραβό και αδύναμο. Τα νύχια του σκληραίνουν, μεγαλώνουν και στρίβουν, μην αφήνοντάς τον πια να κυνηγά. Τα φτερά του βαραίνουν, και δεν του επιτρέπουν να πετά με τη σβελτάδα που κάποτε είχε.

Κι εδώ, παιδιά μου, στέκεται το δίλημμα. Ο αετός πρέπει να πάρει μια δύσκολη απόφαση: να αφεθεί στον θάνατο ή να περάσει από μια επίπονη διαδικασία αναγέννησης. Αν επιλέξει τη δεύτερη οδό, αποσύρεται στις ψηλές κορυφές των βουνών, όπου βρίσκει ένα καταφύγιο, μακριά από τα μάτια του κόσμου. Εκεί, πρώτα χτυπά το ράμφος του πάνω στους βράχους, με τέτοια δύναμη, που σπάει και πέφτει. Καθώς περιμένει το νέο ράμφος να μεγαλώσει, υπομένει την πείνα και τον πόνο.

Όταν το νέο ράμφος εμφανιστεί, το χρησιμοποιεί για να αφαιρέσει τα παλιά του νύχια, ένα προς ένα. Και μετά, με αυτά τα νύχια, ξεριζώνει τα βαριά φτερά του, που έχουν γίνει βάρος στο κορμί του. Αυτή η δοκιμασία διαρκεί μήνες, μα όταν ολοκληρωθεί, ο αετός αναγεννιέται. Με το νέο του ράμφος, τα νύχια και τα φτερά, μπορεί να πετάξει ξανά στους αιθέρες, σαν να ξαναγεννήθηκε. Τότε, λένε, μπορεί να ζήσει για άλλα 40 χρόνια.

Αυτή η ιστορία, παιδιά μου, είναι μια αλήθεια της ζωής. Όπως ο αετός πρέπει να υπομείνει τον πόνο για να αναγεννηθεί, έτσι κι εμείς, όταν οι δυσκολίες μάς βαραίνουν, πρέπει να βρούμε τη δύναμη να αφήσουμε πίσω μας το παλιό και να χτίσουμε κάτι καινούργιο. Διότι μόνο μέσα από τη δοκιμασία και την αλλαγή μπορούμε να βρούμε τη νέα μας ελευθερία."

Παλιό Ορελιανό παραμύθι